Akşama yakın

En üşüdüğü yer gözlerinin
Yalnızlığım on ikiyi vurur
Her pencere açılmaz ya maviliğe
Boşuna değil duyduğum ekmek kokusu
Bir hüznü ağlar gözleriyle akşam
Kadınları kalmamış bir caddede

Yorgun bir kalem kırılır avuçlarımda
Ölüme yakın nasıl parlarsa bir yudum su
Karanlık odalarda tüfün kokusu
Ve eski bir resimde gençliğim var